KİM KİMDİR FİRMA REHBERİ Hemen Üye Ol Üye Girşi
Uye Girişi
Giriş
Beni Hatırla
Yeni Üye Kayıt
Haber sitemizin aktivitelerinden yararlanmak için üyelik başvuru yapın.
Hemen Üye Olun
Uye Hizmetleri
 
28 Mart 2024 Perşembe
5 °C Bulutlu ve güneşli
Özgür Bazencir
ozgurbazencir@gmail.com

Pisinge Buse (Buse'nin Kedisi)

12 MART 2020 PERŞEMBE 15:56
122
17630
20
AA aa

Soluk borumdan yarım kilo isot yemiş gibi acı bir suyun indiğini, dilimin uyuştuğunu ve midemde kramplar oluşmaya başladığını hissediyordum. Koşmayı bırakıp hafif bir soluklanmadan sonra karnemi göğsümden hiç bırakmadan tekrar hızlı adımlarla yürümeye başladım. Özel ve önemli günlerde ailece toplandığımız adrese doğru hızlıca ilerliyordum.  Koşmanın yorgunluğuyla kıvrılan ama göğsümde taşıdığım karnemdeki notların verdiği mutluluk ve heyecanla güç bulan bedenimi taşıyabilmiştim dedemlere…

Karnesi iyi olanların eve koşarak gittiği, zayıf olanların ise “akşam olsun da, tepkiler biraz dinsin, hatta merak edilip ‘tamam gelsin, karışmayacağız' desinler” dediği bir günde, 70 kuzenim arasında morali en iyi olanlardan biriydim.

Tebriklerin yapıldığı, lezzetli yemeklerle ödüllendirildiğimiz günün ardından yaz tatili başlamış, en güzel hediyemizi rahmetli amcamın “Sen ve Ali'yi Ankara'ya götüreceğim” sözüyle almıştık.

Ve beklediğimiz gün gelmiş, yöresel yemek ve pastalardan oluşan yolluklarımız hazırlanarak otogarda bizi bekleyen otobüse bindirilmiştik. Perondan ayrılırken hava pompalayan otobüsün sesi iyiden iyiye heyecanımızı arttırmış, ilk kez Bingöl'den uzak diyarlara gidişimizin garip hisleri hayal dünyamızda bambaşka bir duygu yaratmış ve yolculuğumuz başlamıştı.

Pencere kenarından çocukluk düşleriyle izlediğimiz manzaralar Malatya'ya kadar çok büyük bir değişimi hissettirmemişti.

Malatya'daki, işletmesinin Bingöllülere ait olduğunu sonradan öğrendiğimiz Bezirgân dinlenme tesislerine geldiğimizde hayatımızda gördüğümüz ilk mola yerinde Haziran akşamının sıcaklığında otobüsten iner inmez insanın içini ürperten bir serinliğin yüzümüze çarpmasıyla, tıpkı sürü psikolojisi misali direk lavabolara insanları yönlendiren o ilginç havayı tatmıştık.

Ve Malatya'dan ayrılıp “keşke şu araya bir şehir koysaydılar” denilen uzun zaman dilimi sonrasında Kayseri'ye giriş yapmış, çok katlı binaları gördükçe şaşkınlığımız artmış, hatta korkmuştuk “devrilmez mi ki bunlar?” diyerek…

Korkularımızı, Ankara'da yapacağımız geziler, kuzenimizle oynayacağımız oyunlar, hatta kuzenimin arkadaşının kedisini göreceğimiz ana dair düşlerle yenmeye çalışsak da, derinden yayılan o sancı beni geride bıraktıklarımı düşünmeye sürüklüyordu. Annem, babam, kardeşlerim, köyümüz Dügernan, akrabalarım, Mirzan, arkadaşlarım… Bunları düşününce anladım ki, aslında içimdeki sancı büyük şehirlerin yoğunluğuna dair korkum değil, geride bıraktıklarımdı…

Yorgunluk çöken bedenimizi geriye yasladığımız koltuktaki uykuyla buluşturmuş, sabahın ilk saatlerinde de muavinin zorla yumuşatmaya çalıştığı boğazından çıkan kaba ses tonuyla yolculuğumuzun sona erdiğini haber vermesiyle uyanmıştık.

Her tarafta yüksek katlı binalar, hangi yöne baksak takım elbiseli insanlar hızlı adımlarla ilerleyişi ve yoğun bir gürültü… Dört bir yanı dağ, bayır, dere, yeşil alan memleketimin aksine, betonlar arasında mutluluk arayan insanların bulunduğu nam-ı diğer başkent Ankara'ydı burası…

Oysa Ankara bambaşkaydı hayallerimizde.

Hayallerimiz yıkılmışçasına, kendi kendimize konuşur bir eda ile sormuştuk bir birimize “Kuzenimiz bizi kandırdı mı?”

Tüm olumsuzluğa rağmen, merak ettiklerimiz, hayallerimiz, hatta göreceklerimiz vardı. Buse'nin kedisi de bunlardan biriydi.

Bir önceki yaz tatilinde Bingöl'e gelen kuzenim, mahalledeki oyunu yarım bırakarak eve yönelmiş, ‘nereye?' sorusuna “Telefon açmam lazım” diyerek adımlarını sürdürmüştü. Evin salonunda üzeri dantelle örtülü telefonun ahizesini kaldıran kuzenimiz, karşıdakinin yanıtına “Ben Birol, Buse orda mı?” sorunu yöneltmiş, bizler de nefes almanın bile rahatsız edeceği düşüncesiyle sadece konuşulanlara odaklanmıştık…

Her geçen dakika derinleşen muhabbet arasında Birol'un “Buse, kedin nasıl?” deyişi, bir çivi gibi saplanmıştı beynimize… Bir anda “Buse'nin kedisi mi var?” diyerek kendimizi salondan atmıştık dışarı.

Üstelik Birol'daki bu özgüvenine de şaşırmıştık. O yıllarda kız arkadaşın olacak, telefon açacaksın, annesi çıkınca da kızını çağırmasını isteyeceksin… Biz de kızın kendisiyle sohbet edilmezdi. Hatta en uzun konuşmamız “Ayşe annen seni tandıra çağırıyor oraya gelsin diyor” şeklindeydi.  

Telefonu kapattıktan sonra soru bombardımanına tuttuğumuz kuzenimize doğru gidiyorduk artık. Ve Ankara'da tek bildiğimiz şey, Buse'nin  “sokakta mı, bahçede mi yaşıyor?” merakına gizlediğimiz kedisinin varlığıydı. Kuzenim her ne kadar kedinin buselerle birlikte aynı evde yaşadığını bize anlatsa da buna pek ihtimal vermiyorduk. Çünkü bizim gördüğümüz bu kara kedilerin evlerle olan en yakın ilişkisinin tek katlı evlerimize bitişik olan odunluklarımıza tırmanmaları ve damlarımızın üzerinde koşuşturmalarıydı…

Eve varmış, Birol ve diğer kuzenlerle buluşmanın mutluluğuyla oturduğumuz kahvaltı sofrasından bir an önce kalkmanın telaşını yaşıyorduk. Amcam önce bizleri alışverişe götürmüş, yeni kıyafetler alarak bizleri oldukça mutlu etmeyi başarmıştı. Yeni kıyafetlerimizin altına giydiğimiz spor ayakkabılarla bir an önce top oynamak istiyorduk. Çünkü kara lastik dışında ilk defa spor ayakkabıyla top oynayacaktık.

Birol, hayatımızda duymadığımız isimleri telaffuz ediyordu, Berkecan'ı, Tankut'u çağıralım diyordu. Ali'yle bir birimize bakıyor, gülüşüyor ve acaba nasıl tipler diye de merak ediyorduk. Az sonra Birol'un birkaç arkadaşı geldi ve bizi tanıştırdıktan sonra “okulun bahçesine gidip top oynayalım” dediler.

Ve artık eşleşmeler yapılıp maça başlamıştık. Okul bahçesi, terden dolayı cıvıklaşınca tuhaf sesler çıkaran kara lastiklerle koşturup kan revan içinde kaldığımız Merg gibi değil. Toprağa dokunamıyorsunuz, olası bir düşmede betonda dizlerinizin kanamaması imkânsız. Yine de bu olumsuz durum bizleri bitap düşene kadar koşmaktan alıkoymuyordu.

Ertesi günün sabahında kuzenimize ilk sorumuz “Buse'nin kedisini görebilir miyiz?” olmuştu. Çok merak ediyorduk. Buse'leri arayan kuzenimiz, telefonu kapatıp salona girince morali bozuktu. Önce duraksadı, sonra kısık ve üzgün bir ses tonuyla Zazaca “pisinge Buse merda” dedi. Yani, Buse'nin kedisi ölmüştü. Birol, Buse'ye mi, yoksa kedinin ölümüne mi üzülüyordu kestiremiyorduk. Ama asıl sorun şuydu ki, Ankara'ya dair en güçlü hayalimizdi o kedi… Ne yazık ki artık yoktu, göremeyecektik.

Lunapark, alışveriş merkezleri ve dahası… Doya doya geçirdiğimiz günlerin ardından artık beton kalıplar arasında sıkışan, toprağa basamayan, yeşile dokunamayan insan topluluğundan uzaklara, memleketimiz Bingöl'e dönüyorduk…..

Başkent olması bizim için bir anlam taşımıyordu. Ve bu yolda hiç de üzgün değildik aslında. Çünkü özlemiştik… Bingöl'ün kuçelerini, mahalle aralarındaki top sahası dediğimiz koca alanları, arkadaşlarımızla gece yarısına kadar oynadığımız oyunlarımızı…

Günümüzde, o eski güzelliklerin yerini beton yığınları tüm hızıyla almaya başlasa da kalbimizdeki keşkelerimizin büyük çoğunluğunu memleketimizin o eski haline duyulan özlem oluşturuyor…

Çok uzun yıllar geçse de ne zaman üç kuzen bir araya gelsek ve kara bir kedi görsek, birbirimize bakıp “pisinge Buse” deriz… Görememiş olsak da…

Hoş ve esen kalın…

 

YORUM YAZIN
Profiliniz ziyaretci statüsünde görünüyor. Yorumlarınız aşağıdaki isimle yayınlanacaktır
Değiştir
Dilerseniz web sitemize üye olarak daha özgün bir profil oluşturabilir ve yorumlarınızı hesabınızdan takip edebilirsiniz
Kodu Girin
Yapacağınız yorumların şiddet ve hakaret içermemesine lütfen dikkat edin. Aksi taktirde yorumlarınız onaylanmayacaktır. Gönder
Misafir Kullanıcı (@Misafir_88168)
01 Ocak 2022 Cumartesi 08:48
90'lı yıllar da yaşadığım çocukluğuma sürükledin beni, Ankara ve Bingöl arasında sürekli gidip gelen çocukluğuma. Ankara'da 1 aydan fazla kalıp Bingöl'e döndüğüm zamanlar 'bu başladi yine oğlan gibi konuşmaya' eleştirilerini alınca değişme çabamı, iki ev ve iki mahalle arasında kalan çocukluğumu. İlk hamburger yediğim gün pompalanan sahte sevinci hatırladım. Özlem duyulan çocukluk mu? Yoksa çocuklukta yaşanılan sade ve temiz mimarili Bingöl mü? Bu soruyu sormaya itti beni yazın. Kalemine ve fosforlu anlatına sağlık.
Misafir Kullanıcı (@Misafir_87609)
08 Aralık 2021 Çarşamba 12:58
Yazıyı okurken eski afatları hatırladım. Kalbim acıdı. 80 lerde doğup 90 larda ilk gençliğini yaşayan birçok insanın hislerini kaleme almışsın. Alayi dediğimiz yer nasıl da capcanlı bir yerdi. Şimdi Siteler ve soğuk betonlar. Bu ili yönetenler ve o evleri yapanlar para para para demekten vazgeçin.
Misafir Kullanıcı (@Misafir_56578)
19 Mart 2020 Perşembe 18:22
Devamini bekliyoruz kalemine saglik ...
Misafir Kullanıcı (@Misafir_56518)
17 Mart 2020 Salı 21:15
Yüregine saglik...
Misafir Kullanıcı (@Misafir_56503)
16 Mart 2020 Pazartesi 23:14
Zevkle okudum kaleminize ve yureginize sağlık tebrik ederim
Misafir Kullanıcı (@Misafir_56488)
16 Mart 2020 Pazartesi 11:33
Cok guzel olmuş yureginize saglik.
Misafir Kullanıcı (@Misafir_56459)
15 Mart 2020 Pazar 10:29
Kaleminize ,yüreğinize sağlık. Çok beğenerek okudum.
Ayşe (@Misafir_56441)
14 Mart 2020 Cumartesi 21:33
Ozgur bizi oykunun icinde yasattin adeta kalemine saglik
Misafir Kullanıcı (@Misafir_56440)
14 Mart 2020 Cumartesi 21:30
Çok güzel ve surukleyici bir yazı okurken o yolculuğu adeta birlikte yaptik yüreğinize ve kaleminize sağlık takipciniz olacağım yazılarınızın devamını bekliyorum sevgilerimle
Misafir Kullanıcı (@Misafir_56404)
14 Mart 2020 Cumartesi 07:13
Çok güzel ve akıcı uzun soluklu denemelerde bulunmali
Sitemizde yayınlanan haberlerin telif hakları gazete ve haber kaynaklarına aittir
©Copyright 2017
Haberler, Fotoğraf Galerisi, Video Galerisi, Köşe Yazıları ve daha fazlası için arama yapın